عده ای از دانشمندان الهی و غیر الهی به این مطلب رسیده اند كه تنها در سایه ی مذهب و دین و دعا و نیایش با خداست كه می توان روان سالمی داشت.
در واقع دعا و نماز، قوی ترین نیرویی است كه انسان ها می توانند ایجاد كنند؛ نیرویی كه چون قوه ی جاذبه ی زمین، وجودی حقیقی دارد و رابط انسان با خالق خود است.
«أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِكْرِى »؛طه (20 )، آيه 14. ؛ «نماز را به ياد من به پاى داريد».
نماز تنها در شريعت اسلام تشريع نشده است ؛ بلكه اين عبادت در اديان پيشين نيز به شكلهاى مختلفى وجود داشت. قرآن مجيد، آن را از وصاياى چند تن از پيامبران پيامبران ياد شده عبارتاند از: اسماعيل، لقمان، موسى، عيسى و پيامبر اسلام. و امام صادق(ع)، آن را آخرين و مهمترين سفارشهاى پيامبران دانسته است. «اَحَبُّ الْاَعْمالِ اِلَى اللَّهِ عَزَّ وَجَلَّ الصَّلاةُ وَ هِىَ آخِرُ وَصايا الْاَنْبِياء»: (كافى، ج 3 ).
نماز ستون دين و مهمترين و با ارزشترين عبادتها است كه اگر در درگاه خداوند پذيرفته شود، عبادتهاى ديگر نيز قبول مىشود و اگر پذيرفته نشود، اعمال ديگر نيز ارزش نخواهد داشت. از اين رو ترك آن، از بزرگترين گناهان كبيره است. پيامبر(ص) فرمود: «كسى كه به نماز اهميت ندهد و آن را سبك بشمارد، سزاوار عذاب آخرت است».