هستی زیباست؛ همراه با تقارن ها ، تناسب ها و هندسه شگفت و چشم نوازی كه تامّل و تفكّر در آن روح و جان را به شكوفایی و بالندگی می برد . جوان نیززیباست؛ عواطف جوشان ، ارمان جویی، شور نشاط و زیباخواهی فضای زندگی جوان را پر كرده است. نماز هم زیباست؛فرصت زیبا شدن روح،پیوند با هم زیبایی ، همه خوبی برای رسیدن به كرانه های كمال و جمال.
سخن بر سر این است كه چگونه می توان میان جوان و نماز و به دیگر زبان ، دو زیبایی، پیوند و یگانگی آفرید. پرسش جدّی این است كه چرا نسلی كه به دلیل ((زیبایی جویی)) نمی تواند از كنار زیبایی روح (نماز) ساده بگذرد ، اقبال و استقبال و نشاط نماز نمی بینم؟